Για μια κοπέλα το να βρεθεί στο κέντρο της πόλης της, μετά τη δύση του ηλίου, αποδεικνύεται, ό,τι χειρότερο. Το TLIFE έκανε ένα πείραμα και προσπάθησε να δει πόσο δύσκολα μπορεί να κυκλοφορήσει μια 20χρονη κοπέλα στους δρόμους της Αθήνας. Σίγουρα δεν είναι όλη η πόλη μας έτσι! Αλλά όταν βρεθείς όταν νυχτώσει σε αρκετές περιοχές της Αθήνας στο κέντρο, νιώθεις φόβο, δέος και σαν να εισαι ξένος στην ίδια σου την πατρίδα... Ποια ειναι η άποψή σου;
Τι κινδύνους θα αντιμετωπίσει μια κοπέλα αν θέλει να περπατήσει στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ;
Το TLIFE παρακολούθησε από κοντά το οδοιπορικό μιας 20χρονης κοπέλας, της ρεπορτερ Καλλιόπης Γεωργοπούλου που περπάτησε ένα βράδυ, μόνη στους δρόμους της Αθήνας και αποκαλύπτει με τη μαρτυρία της όλες τις δυσκολίες και τους κινδύνους που αντιμετώπισε. “Η Αθήνα πλέον είναι μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πόλεις. Όταν νυχτώνει όμως το τοπίο αλλάζει, είναι σαν να διακτινίζεσαι σε ένα τριτοκοσμικό μέρος όπου βρωμάει "έγκλημα" και παρακμή. Σαν να ζεις στην Κόλαση”, είπε η 20χρονη μετά το τέλος της περιήγησής της στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας..
Ξεκινώντας, από τα κεντρικά σημεία της πόλης, όπως η πλατεία Ομονοίας, όπου τα περισσότερα ταχυφαγεία μένουν ως πολύ αργά ανοιχτά, οι κίνδυνοι είναι πολλοί, αφού μπορεί να σε πλησιάσουν τοξικομανείς για να σου ζητήσουν χρήματα. Κι αν δεν έχεις να τους δώσεις μπορεί να γίνουν πολύ ενοχλητικοί. “Μπορεί να σε πλησιάζει ο οποιοσδήποτε τοξικομανής και να σου ζητήσει χρήματα, ο οποίος μάλιστα αν δεν του δώσεις θα σε βρίσει”, ανέφερε χαρακτηριστικά η κοπέλα.
Προχωρώντας σε λιγότερο πολυσύχναστους δρόμους το θέαμα που αντικρύζει κάποιος είναι αξιολύπητο. Άνθρωποι ανεξαρτήτου ηλικίας πεσμένοι στον δρόμο με όλα τους τα υπάρχοντα, άλλοι μεθυσμένοι, άλλοι υπό την επήρεια παράνομων ουσιών και άλλοι νηφάλιοι ζητιανεύουν και κοιμούνται σε αυτοσχέδια “κρεβάτια”, σε κούτες και σε πεζούλια. “Ήταν σαν ζωντανοί-νεκροί”, τόνισε η πρωταγωνίστρια του πειράματος.
Εκτός όμως από τους τοξικομανείς και τους άστεγους, θλίψη σου προκαλεί και η εικόνα των γυναικών, συνήθως αλλοδαπών, που επιδίδονται στις ορέξεις του κάθε άντρα που βγαίνει για “ψωνιστήρι”. Οι συγκεκριμένες γυναίκες, ζώντας στα όρια της εξαθλίωσεις πλαγιάζουν με τον καθένα και γίνονται αντικέιμενα σεξουαλικής εκμετάλλευσης για να μπορέσουν να ζήσουν. Από κοντά παραμονεύουν οι μαστροποί τους, οι οποίοι μάλιστα, αν καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά ή δουν κάποια ύποπτη κίνηση επεμβαίνουν και γίνονται επικίνδυνοι.
“Οι μαστροποί όταν κατάλαβαν την παρουσία μου δεν δίστασαν να με ακολουθήσουν για να ελέγξουν τις κινήσεις μου. Φοβήθηκα πολύ. Τους φάνηκα '”ύποπτη'”. Ξένη. Δεν ήμουν μαύρη. Δεν εκδιδόμουν. Οπότε τί δουλειά είχα εγώ εκεί; Μπήκα στην μαύρη ζώνη απρόσκλητη”, είπε και πρόσθεσε: “Το τραγικό της κατάστασης είναι ότι δεν μπορείς να περπατήσεις μόνη σου χωρίς να σε πλησιάσει κάποιος και να σε ρωτήσει πόσο πάει ή να σε αγγίξει έστω καταλάθος. Δεν γίνεται να πάει μια γυναίκα βόλτα στο κέντρο το βράδυ αν δεν ψάχνει κάτι να βρει. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!”
Το δραματικό της υπόθεσης όμως, δεν σταματά εδώ. Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος που μπορεί να σε τρομάξει, να σε αποτρέψει από το να κινηθείς μόνη στο κέντρο της Αθήνας και να σε αηδιάσει, αλλά και η γενικότερη εικόνα που επικρατεί. Όταν περπατάς στους δρόμους του κέντρου πρέπει να προσέχεις πολύ πού πατάς. Σπασμένα μπουκάλια, εμετός και σήριγγες είναι τα στολίδια των πάρκων της Αθήνας.
“Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Η σύγχρονη Ελληνίδα δεν είναι ελεύθερη να κάνει μια βόλτα στο κέντρο όταν νυχτώσει. Κινδυνεύει. Είναι ανεπιθύμητη. Ξένη μες στην ίδια της τη πόλη”, υπογράμμισε η κοπέλα στη μαρτυρία της.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή μια θλιβερή πραγματικότητα που λίγο πολύ όλοι έχει τύχει να την ζήσουμε. Πόσο εύκολο είναι τελικά για μια γυναίκα να κυκλοφορήσει μόνη στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί η πόλη, αλλάζει πρόσωπο όταν πέφτει ο ήλιος και μετατρέπεται σε ένα τοπίο που θα ζήλευαν ακόμη και οι πιο φιλόδεξες ταινίες θρίλερ; Και δεν μιλάμε για κάτι μακρινό, αλλά για δρόμους που ο καθένας διασχίζει είτε γυρίζοντας από τη δουλειά και τη σχολή το βράδυ, είτε βγαίνοντας για ένα ποτό με φίλους. Ως πότε θα πρέπει να περπατάμε κρατώντας σφιχτά την τσάντα στον ώμο μας και προσευχόμενες να φθάσουμε στον προορισμό μας, χωρίς να συναντήσουμε στο δρόμο, κάποιον που θα μπορούσε να μας κάνει κακό, ακόμη και για λίγα ευρώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου