Μήπως έχεις "εμμονή" με το παιδί σου;

Πολλές μαμάδες μόλις γεννηθεί το παιδί τους είναι τόσο δεμένες και τρελαμένες μαζί του που φοβούνται να το ακουμπήσει οποιοσδήποτε άλλος. Γιατί αντιδρούν έτσι; Τι πρέπει να κάνουν για να το αντιμετωπίσουν;

Είναι κατανοητό. Είχες το μωρό σου μέσα στην κοιλιά σου για εννέα μήνες. Ήσασταν ένα στην κυριολεξία. Κι από τη στιγμή που γέννησες συνεχίζεις να συμπεριφέρεσαι έτσι. Το λατρεύεις! Είναι όλη σου η ζωή. Θέλεις το καλό του, το καλύτερό του... Είναι φυσιολογικό. Μέχρι ένα σημείο όμως...

Όταν αρχίσεις να απομακρύνεις το σύζυγο, όταν τον αποκλείεις από τις διαδικασίες, όταν θέλεις να τα κάνεις όλα μόνη σου, όταν συμπεριφέρεσαι σαν το παιδί να σου "ανήκει" αποκλειστικά τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν...

Γιατί συμβαίνει αυτό;

 “Πολλές μαμάδες όταν γεννήσουν νιώθουν για το παιδί τους μια σχέση ιδιοκτησιακή, αδυνατώντας να διαχωρίσουν την περίοδο που το παιδί μεγάλωνε μέσα τους και την έξοδό του στον κόσμιο, την πορεία του δηλαδή στη ζωή, αυτοδύναμα και ανεξάρτητα” υπογραμμίζει η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη.

Δεν αφήνουν ούτε τη μαμά τους να το φροντίσει. Αντιδρούν. Δεν αφήνουν ούτε το σύζυγο και του στερούν το ρόλο που στην πραγματικότητα έχει. Και είναι κάτι που συμβαίνει στις περισσότερες γυναίκες...

“Θεωρούν ότι μόνο εκείνες είναι ικανές και άξιες να το εξυπηρετήσουν, αν κάποιος άλλος ασχοληθεί μαζί του θα κάνει λάθη που μπορεί να στοιχίσουν ακριβά, δεν εμπιστεύονται κανένα και εξαρτώνται νοσηρά από το μωρό τους” σημειώνει η κ. Μαυράκη.

Τι συμβαίνει; “Η εξάρτηση αυτού του είδους μπορεί να αποτελεί μέρος της επιλόχειας κατάθλιψης και να πρέπει να αντιμετωπισθεί ιατρικά” λέει η ψυχολόγος.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση να μην είναι στα πλαίσια της επιλόχειας κατάθλιψης και απλά να πρόκειται για μια υπερβολή, μια φοβία που πρέπει να αντιμετωπίσεις.

Τι να κάνεις...

“Αν απλά είναι μια υπερβολή, καλό είναι να θυμηθούμε ότι το παιδί ανήκει αποκλειστικά στον εαυτό του και ο μόνος λόγος που βρισκόμαστε κοντά του είναι για να του εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα για να μεγαλώσει και να αναλάβει μόνο του την ευθύνη της ζωής του".

"Όπως έχουμε δύο πόδια, έτσι το παιδί στηρίζεται τόσο στη μαμά όσο και στο μπαμπά, που θα πρέπει να συμμετέχει από την πρώτη στιγμή στο μεγάλωμά του για να φτιάξει σχέση μαζί του".

"Σαφώς η μαμά ξέρει καλύτερα, αλλά η βοήθεια είναι καλοδεχούμενη και όσοι αγαπούν το παιδί και την ίδια θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτοι για να βοηθήσουν σε ό,τι χρειάζεται η ίδια και το μωρό” καταλήγει η ψυχολόγος.

Είναι κατανοητό. Βλέπεις ένα ευάλωτο πλασματάκι και φοβάσαι. Θέλεις να κάνεις το καλύτερο για αυτό... Δεν θέλεις να πάθει το παραμικρό. Όμως, μερικές φορές στην προσπάθειά μας να κάνουμε το καλό καταφέρνουμε τα αντίθετα αποτελέσματα. Προσοχή λοιπόν!